تصور کنید روی صندلی مسافر مدل S خودروی تسلا نشسته‌اید و در مرکز یک شهر شلوغ در اوج ساعت ترافیک، دنبال جای پارک می‌گردید. اما به جای اینکه دائم سرتان را بچرخانید و سرعت کم کنید و بوق ماشین‌های پشتی را تحمل کنید، اجازه می‌دهید خودرو خودش جست‌وجو کند. همین‌طور که به رانندگی خود ادامه می‌دهید، صفحه نمایش خودرو نقشه‌ای از کلیه جای پارک‌های موجود در آن نزدیکی را نشان می‌دهد و حتی اطلاعات طول و عرض آنها را می‌دهد. به سمت یکی از نزدیک‌ترین موارد حرکت می‌کنید و صفحه نمایش به شما می‌گوید که جای مورد نظر در ۷ کیلومتری شما است و هزینه احتمالی آن چقدر است.
نرم‌افزاری را که برای این سیستم استفاده می‌شود شرکت بوش به عنوان یک غول صنعتی-تکنولوژی طراحی کرده که با استفاده از اینترنت اشیا، سعی کرده یکی از مهم‌ترین چالش‌های زندگی شهری را حل کند. برخی خودروهای مدل جدید، مثل مدل S تسلا، به ده‌ها سنسور فراصوت مجهز شده‌اند که به رانندگان در پیدا کردن جای پارک مناسب کمک می‌کنند.
سیستمی که بوش طراحی کرده، از این سنسورها برای خواندن اطلاعات نقشه اطراف استفاده می‌کند و اطلاعات را درمورد جای پارک‌های خیابان جمع‌آوری می‌کند. این اطلاعات به یک سیستم ابری برمی‌گردند تا مورد استفاده خودروهای دیگر قرار بگیرند. تقسیم کار در چنین سیستمی به این معنی است که خودرو باید همزمان که اطلاعات فضای خیابان را با سنسورهای خود پردازش می‌کند، داده‌هایی را که کاربران تولید می‌کنند هم جمع‌آوری کند تا جاهای خالی را برای پارک اتومبیل شناسایی کند و راننده را به سوی آنها هدایت کند. کوین مول، یکی از مدیران فنی شرکت بوش می‌گوید: «این خودروها می‌توانند اطلاعات را به صورت اتوماتیک دریافت و تغذیه کنند. هرقدر داده‌های بیشتری تبادل شود، خروجی بهتری بیرون می‌آید.»
سیستمی که در مدل S خودروی تسلا به‌کار رفته آزمایشی است، اما بوش قرار است تا پایان امسال این تکنولوژی را در ۲۰ شهر آمریکا و ۳۰ نقطه اروپا گسترش دهد که در این صورت، شاهد اثرات قابل توجه آن برای مناطق شهری آینده خواهیم بود؛ از جمله کاهش تراکم خودرو و مدت زمانی که رانندگان برای پیدا کردن جای پارک تلف می‌کنند و نیز بهبود سلامت، محیط و مصرف سوخت. شرکت بوش می‌گوید ۳۰ درصد ترافیک شهری به خاطر رانندگانی است که دنبال جای پارک می‌گردند و رانندگان شهری به‌طور میانگین نیم ساعت در روز را صرف این کار می‌کند.
بر کسی پوشیده نیست که رانندگان آمریکایی سالانه ده‌ها ساعت را در ترافیک گیر می‌کنند و میلیاردها دلار صرف بهره‌وری از دست رفته در این ترافیک‌ها می‌شود. اما این سیستم مشکلاتی را در متقاعد کردن مصرف‌کننده به دنبال دارد. به گفته ویلیایم‌ریگز، محقق برنامه‌ریزی شهری در مدرسه مدیریت دانشگاه سان‌فرانسیسکو، اینکه این تکنولوژی می‌تواند تاثیر قابل توجهی بر تراکم خودرو داشته باشد یا نه هنوز مشخص نیست.
حتی اگر اینترنت اشیا روزی بتواند چشم‌انداز جامعی برای حل معضل جای پارک ارائه کند، تضمینی وجود ندارد که کارآیی کامل داشته باشد. رفتار رانندگی مردم فوق پیچیده است و تحقیقات نشان داده حتی با وجود اطلاعات پیچیده مثل دسترس‌پذیری، قیمت و نزدیکی، مردم معمولا به رضایت نمی‌رسند. خیلی از مواقع که اپلیشکن‌های مسیریاب فرد را راهنمایی می‌کنند، او توصیه اپلیکیشن را نادیده می‌گیرد؛ چون فکر می‌کند خودش مسیر را بهتر می‌‌شناسد. همچنین افراد تصمیم‌های غیرمنطقی را از روی عادت اتخاذ می‌کنند. مثلا منتظر می‌مانند که نزدیک‌ترین جای پارک به مقصدشان خالی شود؛ درحالی‌که می‌دانند اگر کمی دورتر بروند، ممکن است زودتر جایی پیدا کنند.
اگر بتوان مردم را متقاعد کرد که عادت‌های تصمیم‌گیری خود را کنار بگذارند، مشکل ترافیک و جای پارک تا حدی قابل بهبود است، اما تا زمانی که ما بازیگرانی غیرمنطقی در فرآیند تصمیم‌گیری هستیم، بهتر است فکر کنیم اطلاعاتی که خودرو در مورد فضای شهر به ما می‌دهد، راهکاری جدی برای حل این معضل نخواهد بود.
با این حال، شرکت بوش اعلام کرده قصد دارد دامنه و دقت سیستم‌های خود را بهبود بخشد. این شرکت در حال حاضر داده‌های مهندسی خام خود را از نقشه‌های شهری موجود که شرکت‌های گوگل و اپل فراهم می‌کنند، ترکیب می‌کند. سپس این داده‌های خام با یک نقشه شهری که جای پارک قانونی را نشان می‌دهند هماهنگ و به خودرو منتقل می‌شوند. داده‌های ثابت با داده‌های دینامیک مثل ساخت‌وسازها و بسته شدن یا یک‌طرفه شدن خیابان‌ها تلفیق می‌شوند. بوش امیدوار است برای کاربرد این تکنولوژی، با پارکینگ‌های عمومی و گاراژها هماهنگ شود.
منبع:دنیای اقتصاد
