راهنمایی و رانندگی به اندازه خودروساز در تصادفات مقصر است
آمار عجیب تصادفات در نوروز
به گزارش خبرنگار پایگاه خبری «خودرو پلاس»، ، طی سال‌های اخیر سفرهای نوروزی همواره با آمار عجیب و غریب تصادفات با انواع و اقسام خسارات گره خورده است.هر سال نیز دلایل این مساله اعلام می‌شود که عمده‌ترین آن خطای انسانی از جمله عدم توجه به جلو،سرعت غیر مجاز و خواب آلودگی عنوان می‌شود.اما پس از حادثه ۲۰ دی ماه محور بهبهان – رامهرمز،این داستان شکل دیگری به خود گرفت.چرا که پس از آن حادثه رئیس پلیس راهنمایی و رانندگی نیروی انتظامی، سردار هادیانفر به صراحت مقصر اصلی این ماجرای تلخ را خودروساز اعلام کرد و گفت خودروسازان ارابه مرگ تولید می‌کنند.البته در مقابل خودروسازان نیز تنها در بخش مربوط به عدم باز شدن ایربگ واکنش‌های نشان دادند.به بیان دیگر آنها به طور تلویحی نقش خود در بی‌کیفیتی خودروها را پذیرفتند. با این حال بعد از آن ماجرا و انتقاد صریح مقام معظم رهبری،وزیر صمت و رئیس جمهور به طور جدی به مساله کیفیت خودروهای تولید داخل ورود کردند.چرا که مساله کیفیت از یک موضوع شرکتی به یک مطالبه عمومی تبدیل شده است.
آیا فقط خودروسازان مقصرند؟
اما آیا تمام ماجرا به همین ورود و تاکید مقامات ارشد کشور به این صنعت و اتهام زنی‌ها خلاصه می‌شود؟ آیا باید بار تمام اتفاقات و حوادث جاده‌ای را به گردن خودروسازان انداخت؟آیا هیچ بخش دیگری در این ماجرا سهیم نیست؟ آیا اینکه در نهایت قطعه سازان بنا به دلایلی متهم اصلی قلمداد شوند،بار مسئولیت از دوش سایر نهادهای مرتبط حالی می‌شود؟ به نظر می‌رسد که این گونه نیست و سکه تصادفات دو روی دارد که یک روی آن به خودروساز مربوط می‌شود و روی دیگرش نشان از راهنمایی و رانندگی دارد. نهادی که تا کنون در نقشی دیگر ظاهر شده است و هیچ گونه خط و خبری از تاثیر خود در آمار تصادفات ندارد.البته یا نمی‌داند یا با توجه به جایگاهی که دارد نقشی برای خود متصور نیست.ولی آیا این نهاد نیز به اندازه خودروسازان در ماجرای تصادفات مقصر نیست؟
چرا راهنمایی و رانندگی هم مقصر است
البته قرار نیست در این نوشتار حکمی صادر شود و نقش خودروسازان را کمرنگ کرد،بلکه به طور ساده و گذرا قصد بررسی وجه دیگری از دلیل سوانح جاده‌ای در کشور است. بسیاری از ما بنا با هدف‌های مختلف سفر جاده‌ای داشته‌ایم.آیا جاده‌ای را در کشور می‌توان پیدا کرد که میزبان چاله‌های کوچک و بزرگ نباشد؟آیا درتمام مواصلات ارتباطی کشور تابلوها به اندازه کافی وجود دارند؟ آیا نور به اندازه کافی هست و در هیچ جاده‌ای شاهد تیرگی مطلق در شب‌ها نیستیم؟آیا در جاده‌های به اصطلاح کفی که رانندگی در آن بر خلاف تصور سخت است،علائم هشدار دهنده وجود دارند؟ اما اگر از این موارد گذر کنیم،آیا طی سال‌های اخیر به غیر برخی ایام مناسبتی و هشدارهایی مبنی بر درست رانندگی کردن،اصلا کار فرهنگی صحیح،مستمر و اصولی از سوی این نهاد انجام گرفته است؟
آیا جریمه کردن کارکرد داشته است؟
آیا اصلا قرار است که راهنمایی و رانندگی نیز یکبار به غیر از جریمه کردن و در نهایت هدایت خودرو به پارکینگ و اعمال قانون راهکار دیگری در نظر گرفته است؟ایا تا به حال این پرسش را مطرح کرده است که چرا به رغم سخت گیری‌هایی از جمله جریمه،خواباندن ماشین و دادن نمره منفی به راننده بازهم شاهد افزایش میزان تصادفات هستیم؟آیا تا به حال به این فکر کرده‌اند که اگر قرار بود این عوامل مانع و باعث پیشگیری شوند باید تا کنون به جواب درست و کاهش تلفات جاده‌ای می‌رسیدیم؟
جای خالی فرهنگ‌سازی در راهنمایی و رانندگی
آیا در اینکه رانندگان برخی موارد را رعایت نمی‌کنند باید آدرس غلط به جامعه ارسال کرد یا برای بررسی این موضوع کمی هم به عوامل دیگر از جمله کار فرهنگی درست فکر کرد؟آیا تا به حال شده است که از یک راننده بپرسند که دفترچه راهنمای خودرو خود را خوانده است؟ایا می‌داند که با خودرویی خاص نمی‌توان بیش از آنچه که در دفترچه راهنمای قید شده است حرکت کرد؟آیا راهنمایی و رانندگی در این خصوص فرهنگ‌سازی کرده است؟ آیا به راننده تفهیم کرده است که وی علاوه بر اینکه مسئول حفظ جان وسلامتی خود است، به همان میزان در برابر دیگر و حتی کل جامعه مسئول است؟آیا برنامه‌ای داشته است که اثرات زنجیره‌ای یک بی‌احتیاطی را به صورت کامل بیان کند و باعث بیداری وجدان جامعه در این مورد بشود؟ایا توانسته است با فرهنگ‌سازی به رانندگان آموزش بدهد که سفر فقط به مقصد رسیدن نیست؟جاده تفاوت اساسی با پیست اتومبیل رانی دارد؟ آیا توانسته است با برنامه‌های آموزشی فقر فکری برخی رانندگان را به غنی برساند؟آیا راهنمایی و رانندگی اصولا توانسته است به راهکاری به غیر از جرایم مالی فکر کند؟ایا توانسته است باعث ترس رانندگان شود که آنها تنها با دیدن دوربین از سرعت خود نکاهند؟آیا در خصوص وضعیت جاده‌های و خرابی‌های آن گزارشی به مراجع ذی ربط داده و آن را پیگیری کرده است؟
راهنمایی و رانندگی به مثابه ارتش
به بیان ساده تا اتفاقی برای کسی رخ ندهد به خیلی از موضوعات نه ورود می‌کند و نه راجع آن فکر می‌کند.شاید هم اصلا قرارنیست که آنها فکر کنند.بنابراین باید چاره را در راهکارهای دیگری جست و جو کرد.چرا که اگر قرار بود عوامل بازدارنده به درستی عمل کنند تا کنون جواب دلخواه به دست آمده بود.در این شرایط آیا بهتر نیست که راهنمایی و رانندگی با پذیرش نقش و اشکالات خود در صدد تدوین برنامه‌هایی دیگری باشد؟هر چند می‌توانند تا هر زمان که می‌خواهند خودروسازان را مقصر جلوه بدهند ولی آیا این کار باعث جلوگیری از تصادفات و اثرات و عواقب آن می‌شود.در این شرایط باید به این نکته فکر کرد که خودروساز، راهنمایی و رانندگی، رانندگان و سایر عوامل و نهادهای مرتبط با این موضوع در یک نکته اشتراک داریم؛ هم وطن بودن.همانگونه که ارتش از مرزها کشور دفاع می‌کند،وظیفه نهادهایی مانند راهنمایی و رانندگی نیز کمتر از آنان نیست.بار دیگر باید بر این نکته تاکید کرد که خودروساز در این وضعیت نقش پر رنگی دارد اما تنها بازیگر نقش اول این ماجرای غم انگیز نیست.سایر نهادها باید بدانند که آنها نیز نقش پر رنگی دارند و سیاهی لشکر نیستند.
عباس مغاری
انتهای پیام/
