انتخاب زمانی بد برای تحقق یک آرزوی قدیمی

به گزاش خبرنگار پایگاه خبری «خودرو پلاس»، خصوصی سازی صنعت خودروسازی کشور یکی از قدیمی و کهن ترین خواسته ها و حتی آرزوهای فعالان صنعت خودروسازی کشور است.هر دولت هم که آمده است وعده و وعید آن را داده است.اما وقتی به مرحله اجرا رسیده ،بنا به دلایلی متوقف شده است. با این حال دولت سیزدهم گویا قصد دارد که وعده دولت های احمدی نژاد و روحانی را جامه عمل بپوشاند.اولین قرعه نیز گویا به نام پارس خودرو خورده است.اخبار تائید نشده از خریدارن خرد و کلان پارس خودرو حکایت می کند. بنابراین اخبار ایران خودرو ، آستان قدس رضوی، رایزکو، کروز، گروه بهمن بهمن، گروه زر و ماموت بخشی از متقاضیان خرید این خودروساز قدیمی و خوشنام را تشکیل می دهند.البته شرکت های غیر خودرویی نیز گویا در این لیست قرار دارند.

این هجوم برای خرید از یک سو نشان از اهمیت و جایگاه پارس خودرو در این صنعت  دارد و از سوی دیگر نشان می دهد که این شرکت از چه بنیه ای برخوردار است برای خرید آن صف آرایی شده است.همچنین از یک سو مصر بودن دولت برای واگذاری و خصوصی سازی را نشان می دهد و از سوی دیگر انتخاب پارس خودرو از آمادگی آن برای تولید در کوتاه ترین مدت با تغییر مدیریت حکایت می کند.

هر چند که تحقق وعده خصوصی سازی یک مطالبه عمومی است اما دولت برای اجرای این کار بزرگ و اساسی  زمان نامناسبی را انتخاب کرده است.طی روزهای اخیر زمزمه دستیابی به توافق و احیای برجام بیش از پیش به گوش می رسد و پر رنگ تر شده است. شاید یکی از اصلی ترین دلایل بخ خط شدن خواستگاران پارس خودرو نیز همین موضوع باشد.در این شرایط است که به نظر که دولت زمان خوبی را برای خصوصی سازی انتخاب نکرده است. دولت ثابت کرده است که حداقل نسبت به دولت های قبل بسیار جدی تر به این موضوع نگاه می کند و واقعا قصد واگذاری دارد. بنابراین می تواند تا زمان حصول توافق دست نگهدارد.

به بیان ساده پارس خودرو زیرساخت های مناسب و همچنین تجربه همکاری و مشارکت با خودروسازان بزرگ را در کارنامه دارد.در همین حال باید در نظر داشت که صنعت خودروسازی کشور به تزریق سرمایه جدید و تکنولوژی و دانش فنی به روز نیاز دارد. بنابراین می توان با استفاده از فرصتی که امضاء و احیاء برجام پیش روی صنعت کشور قرار می دهد اقدام به جذب و فروش این سایت به یک تولید کننده غیر چینی کرد.به عنوان مثال شرکتی مانند رنو می تواند یک مشتری بالقوه باشد.سابقه همکاری با پارس خودرو را نیز دارد و از چند وچون این شرکت نیز آگاه است.بنابراین به جای واگذاری به خریداری که در نهایت می خواهد یک محصول چینی دیگر به بازار وارد کند،می تواند با کمی صبر و درایت یک نام و نشان معتبر را پیدا کند. دولت می تواند در نهایت 49درصد سهام را به این شرکت واگذار کند.در این وضعیت و همچینین تدوام ثبات سیاسی با توجه به مشارکت و سرمایه گذاری می توان از پلتفرم های جدید رنو یا شرکت دیگری مثلا نیسان استفاده کرد.این مساله از یک سو رقابت در بازار را سخت تر و شدیدتر خواهد کرد و از سوی دیگر با افزایش میزان تولید و افزایش عرضه با کاهش قیمت تمام شده نیز همراه خواهیم شد.

به بیان دیگر از دولت واقعا به دنبال تحول در صنعت خودروسازی است باید کمی صبر کرده و با درایت و حوصله بیشتر پروژه خصوصی سازی را پیش ببرد.

حتی اگر بنا به هر دلیلی بازهم خودروسازان خارجی از کشور بروند،با توجه به شراکت فی مابین پلتفرم ها همچنان در اختیار طرف ایرانی ماند و استفاده از آنها نه منع قانونی دارد و نه باید بابت استفاده از آن پولی به شرکت مادر تزریق شود.

به بیان ساده با این روش می توان  یک تیر و دو نشان زد.یعنی هم آینده شرکت ها را و هم آینده تولید را تضمین کرد .هم می توان رقابت را افزایش داد و هم تولید را بالا برد.در واقع به جای واگذاری به بخش خصوصی که قرار است بر اساس همین پلتفرم ها خودرو تولید کنند.می توان باعث تقویت بخش خصوصی بر اساس تولیدات جدید شد.جایی که وجود تولید کنندگان مطرح می تواند سایر بزرگان این عرصه را برای ورود به صنعت خودروسازی ایران وسوسه کند.حضور هرچه بیشتر و با ثبات تر طرف های خارجی غیر چینی،می تواند سرعت توسعه این صنعت را افزایش داده و پیش از موعد اعلام شده،اهداف مد نظر سند چشم انداز را محقق کند.

” جدیدترین اخبار خودرو داخلی و اخبار خودرو خارجی را در رسانه خودرو پلاس دنبال کنید “

عباس مغاری

انتهای پیام/