به گزارش خبرنگار پایگاه خبری «خودرو پلاس»، طی سال های اخیر خصوصی سازی صنعت خودروسازی در کشور و کوتاه شدن دست دولت از مدیریت و تصدیگری به یک آروزی محال بدل شده بود. از دست آرزوها که فکر کردن به آن خنده بر لب می آورد و برای لحظه ای تصور آنچه که بخش خصوصی می تواند انجام بدهد باعث خشنودی می شد.
اما همه این خوشی خواب و خیال بود و در عالم واقع این دولت است که همچنان اختیار دار این صنعت است و عنان آن را در دست دارد.با این حال با برآمدن دولت رئیسی و داستان هایی که پس از حادثه محور بهبهان – رامهرمز به وجود آمد،منجر به صدور ۸ فرمان رئیسی شد.یکی از بندها تاکید بر خصوصی سازی بود.امری که به نظر می رسد وزارت صمت به عنوان متولی اصلی صنعت خودروسازی کشور آن را در دستور کار قرار داده و به شدت در پی اجرای آن است.
“مشاهده به روزترین قیمت خودرو داخلی ، قیمت خودرو خارجی و قیمت موتور سیکلت را از رسانه خبری خودروپلاس دنبال کنید “
فارغ از اینکه تا چه اندازه برای این کار در مسیر درست قرار دارد،حرکت به سمت خصوصی سازی که با حسابرسی اموال دو خودروساز بزرگ آغاز شده است را می توان به فال نیک گرفت.چرا که بخش خصوصی نشان داده است نسبت به پتانسیل و ظرفیت هایی که در اختیار دارد تا چه حد می تواند فراتر از خودروسازان شبه دولتی در این صنعت و بازار منتسب به آن اثر گذار باشد.
با این حال هر چند خصوصی سازی و تعیین تکلیف مالکیت خودروسازان بزرگ کشور تقریبا یک خواست عمومی است اما واگذاری پارس خودرو بسیار تعجب برانگیز است.در عین حال که این موضوع یادآوری یک فرصت سوزی بزرگ است. البته پارس خودرو از یک سو با توجه به سابقه و محصولاتی که پیش و پس از انقلاب تولید کرده است نیازی به بازخوانی ندارد و تکرار مکررات است.
از سوی دیگر همیشه کیفت و نوع محصولاتی که تولید کرده است نیز سرآمد و ماندگار بوده اند.همین موضوع است که فرصت سوزی بزرگ شرکت مادر را به تلخی گوشزد می کند.به باور بسیاری از منتقدان و کارشناسان صنعت خودرو،این شرکت می توانست نقش لکسوس برای سایپا را ایفا کند.اما آیا سایپا توانسته است تویوتا شود؟ به نظر می رسد ریشه این چرایی باید در دولتی بودن این گروه خودروسازی دانست.یعنی اگر سایپا متعلق به بخش خصوصی بود و بر اساس مکانیزم این بخش عمل می کرد طبیعتا نگاه به پارس خودرو نیز می توانست دیگرگون باشد.اما به هر دلیلی این موضوع اتفاق نیفتاده است.
این هم از مصائب اقتصاد دولتی است.اما نکته دیگری که در این میان قابل تامل و حتی تعجب برانگیز است عدم استفاده سایپا از ظرفیت های پارس خودرو است.به نحوی که هم اکنون این شرکت به رغم این سازوکار جدا گانه داردولی سایپا برای آن تصمیم می گیرد.یعنی ازانتخاب مدیرعامل تا اینکه چه محصولی تولید شود در ید قدرت سایپا است.این مساله نشان می دهد که سایپا نیز از گذشته تا کنون نتوانسته به تفکیک مدیریت از مالکیت برسد.اگر این تفکر در این خودروساز جا می افتاد،از یک سو مسئولیت هایش به عنوان شرکت مادر کمتر می شد و از سوی دیگر می توانست آزمونی موفق برای نشان دادن بخش خصوصی به وزارت صمت باشد.
چرا که رفتارهای اخیر وزارت صمت نشان می دهد که اعتقاد چندانی به بخش خصوصی ندارد و از نظر آنان خودروساز یعنی غول های جاده مخصوص.با این حال پارس خودرو با مدیریت مستقل با توجه به تجربه و توانی که دارد می توانست بسیار زودتر راهگشای خصوصی شدن خودروسازان بزرگ باشد.به بیان ساده نه تنها تا کنون دولت های مختلف بنا به غلبه دیدگاه سیاسی بر اقتصادی به این مهم نپرداخته اند،بلکه سایپا با مدیریت های مختلف نیز نتواسته است با تفکیک مدیریت از مالکیت فرصت سازی کند.با این حال همانقدر که واگذاری پارس خودرو و عدم نگاه کلان مدیران سایپا به آن به یک اندازه پرسش برانگیز است و به همان اندازه نیز نشانه ناکارآمدی مدیریت دولتی بر صنعت خودروسازی به شمار می آید.
” جدیدترین اخبار خودرو داخلی و اخبار خودرو خارجی را در رسانه خودرو پلاس دنبال کنید “
عباس مغاری
انتهای پیام/
